Նրանց հոգնությունը սկսվում է իրենցից դուրս, ձանձրույթը՝ այլոց ներկայությամբ։

Իբրև ժխտում փառասիրության և հաստատում՝ սիրո, պետք է նվաճես, բայց չտիրանաս․ ինքնարարմամբ բարձրանալուց հետո՝ ինքնազոհաբար ցած նետվես …

Փրկվելու հույսի հաղթահարումն ինձ սովորեցրեց թռչել. հիմա ինքս եմ թռնում անդունդը՝ ընկնելու փոխարեն …

Ով ծնել է, նա էլ պետք է սպանի. այլ իրավունքներ չկան …, իսկ ծնունդ՝ միայն ինքնարարմամբ կա։

Նախ թվում է՝ միամիտ են հրեշտակները, երբ իրենց հայտնվելն ինքնին հիմնավորում է մեռած լինելուդ իրողությունը, բայց նրանք համոզում են, որ ապրես,

Իմ ու կյանքի անհաշտությունն ավարտվել է հարաբերությունների հարգալից հեռավորությամբ, իսկ մահվան հետ դեռ հաղթահարում ենք հախուռն սեքսին տրվելու

Հույզերի աներևակայելի խառնարան կա վերադարձում, որն արվում է հրաժեշտ տալու համար …

Բարձրագույն Ես-ին խաբելը հեշտ է այնքան, ինչքան դժվար հետևանքը մարսելը, որից, երբեմն, ինքն էլ չի կարողանում փրկել տուժողին …

Եթե միտքն ընդօրինակելով ձեռք բերելու փոխարեն վաստակեինք (ինքնա)ճանաչողությամբ, միջավայրում կտիրեր լռությունը, խոսքում՝ անդորրը, բայց …, ու ա

Որպես սեր՝ աշխարհը լքելու սպասումի ձանձրույթը մասնակի հաղթահարվում է ծաղրական վերաբերմունքով սեփական գոյության, այդ կերպ՝ ամենայնի նկատմամբ

Մարդուն աշխարհից չեն վռնդում գուցե միայն նրա համար, որ ունի երաժշտություն …

Աստվածային իմաստնությունից անկասկածելի հասկացել եմ միայն այն, թե ինչու է լքել աշխարհը՝ կոչվելով սեր …

Ապացուցեք, որ այնկողմնային գոյություն չկա ու ես ամոթից կինքնասպանվեմ․ ընդունեք, որ խոսուն մոլախոտ եք, կամ՝ բացատրեք, թե ինչո՞ւ այլ բան չեք …

Որոշ մտքերում արտահայտվում եմ առաջին դեմքով, որ քողարկեմ իմ մասինը մնացածում, ու սա ասում եմ, որ մնացածում քողարկեմ որոշները …

Մարդու այլանդակումը սկիզբ է առել, երբ սկսել է իրեն զրկել սպանելու իրավունքից՝ պահելով ծնելունը, իսկ արդարացումը, որ երկուսն էլ իրեն չեն պատկ

Ոմանք առաքինի են, որովհետև հնարավորություն չունեն լինել անառակ, ոմանք էլ անառակ են, որովհետև չգիտեն, որ առաքինություն կա։ Մեծամասամբ, առաքին

Ստորակարգ ես այլ կենդանիներից, քանի դեռ չես ամաչել, որ մարդ ես …

Շատերի ապրելը լոկ չիմացություն է՝ որ վաղուց մեռած են, իսկ եզակիներն ապրում են մահը, և միայն հատուկներն են հարություն առնում՝ իմացություն ապր

(Ինքն)արարմանս համար մարդիկ են ապրել ու մահացել, ինքս էլ ծնել եմ ու սպանել, մկրտությամբ արյունոտվել են շուրթերս, մեղքով՝ ձեռքերս …

Ես գիտեմ՝ վերջում ծնկելու եմ բացարձակ ճշմարտության առաջ՝ հասկանալով, որ սխալվել եմ ամեն ինչում, ու այս իմացությունը փոխում է միայն այն, որ (